Inktvlek (19 november 2017)

Ik begin los te weken van mezelf. Papier dat uiteindelijk oplost in het water en een word met Moeder natuur. Mijn wilgen hebben teveel koude seizoenen gekend. Ik ben zo hard als een uitgedroogde blad en plots breek ik een stukje af. En nog een stuk. En nog een. Fragiel is mijn bijnaam. Nadiya mijn voornaam. Vanaf vandaag is de grens bereikt. Ik zie een oude dame eenzaam en alleen. Vind een bosje bloemen ontvangen te overweldigend en neemt het bijna niet aan. Ik breek nog een stuk van mijn blad af. Het blad als mijn ziel. Op het moment voel ik gevoel. Gevoel van diepe maar dan ook echt diepe melancholie. Het verspreid zich als een inktvlek in mij. Ik kan de wereld niet verbeteren. Ik kan niet iedereen helpen. En daarnaast, die oude dame zal altijd eenzaam en alleen blijven. Dat doet me veel verdriet. Mijn jeugd, mijn tienerjaren, en nu ook ik als twintiger? Negatief klinkt negatief. Bedroefd klinkt bedroevend bedroefd. Slijp mij als een potlood in een puntenslijper. Ik versnipper mijn emoties in taal. Het komt eruit in poezie. In een bakje. Ik gooi namelijk mezelf vaak weg in de prullenmand. Mijn zinnen, woorden, letters. Mijn liefdes, momenten van genot en rare probeersels om me in te kunnen leven in de ander. Ik ben bang dat ik geboren ben om zo te leven. Als ik depressie schrijf of tik op een toetsenbord dan voel ik ook depressie. Als ik seks tik op een toetsenbord dan denk ik ook aan seks. Als ik mijn vingers hun gang laat gaan dan gaan ze ook hun gang. Ze vrijen met het toetsenbord. Baren woorden en zinnen uit. Tot ik mezelf weer weggooi in een prullenmand. Of prullenbak, kliko of vuilnisbak. Of het zwarte gat. Ik eindig in het zwart. Nog zwarter dan mijn huidskleur. Ik eindig in mijn zelfgeschreven inkt aan gevoelens gedeeld op helder wit. Nu? Het is alsof de vuurvliegjes in mij dat voorheen vlinders waren langzaamaan uitdoven. Als ik de man van mijn dromen zie dan voel ik verdriet. Wij zijn niet voor elkaar bestemd. Dat bepaald het lot. En het lot bepaald dat ik hier nu zit. In het GGZ. Een beschuit gaat er nog wel in. Op dit half kapotte bed zit ik hier. Alleen. Mis mensen die mij niet kennen omdat ze mij niet mogen kennen van hun werk. Mis mensen die ik graag wil leren kennen. Blijf maar vriendloos. Want ik ben hopeloos. Verliefd, zwaarmoedig, binnenkort misschien zwaarlijvig en later misschien zwaar depressief. Ik eet een kasteel aan beschuitjes met aardbeien jam. Daar wil ik in leven. In dat kasteel dat net zo fragiel is als ik. Blaas me omver als blaadjes in de wind. Ik zweef weg. Drijf op het water. Tot ik een ben met Moeder natuur. En adem in. En adem uit. Uit. Adem. Uit. 
 

Nadiya