De Duivel van Nijmegen

Another time, another life, another age. But it came back as a wave. He took me at night. All unaware. All asleep. In my imagined safety. A roof above my head. I thought. The story is been repeated. This time, a surgeon. It just feels as bad as back then. You see my highschool picture on the photograph. Here a poem about what happened: 

Hij is mijn duivel 
De chirurg van Nijmegen 
Roep ik hem op als een soort geest uit een wijnfles 
Die nog leeggedronken moet worden 
Zodat hij verdampt in het atmosfeer 
Hij is mijn, duivel
Die verslaafd is aan mijn aantrekkingskracht 
En er wetenschap op toepassen kan 
Er wiskunde op toepassen kan 
En dan zich afvraagt waarom de daad maar een keer duren mocht nadat verveling weer opspeelde 
De, duivel
Met blauwe ogen en blonde wenkbrauwen rond de maand mei 
Wanneer vogels het ziekenhuis weer vinden en zich voortplanten of zich al voortgeplant hebben 
Vlogen ze dan niet al weg? 
Een nest die verlaten is was nog warm 
Maar koud toen ik je zag 
Duivel 
Je laat sporen na van je daden 
Met voorbedachte raden 
Zodat ik aan je denk 
En ik denk aan je 
Altijd nog denk ik aan je 
Hoe kon je?! In hemelsnaam?! Verschijnen op mijn toilet?! 

Nadiya